Biografia
Działalność opozycyjna:
W 1971 roku Komorowski został po raz pierwszy aresztowany za działalność opozycyjną. W 1976 roku pomagał robotnikom Radomia i Ursusa. Współpracował z Komitetem Obrony Robotników oraz Ruchem Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Był drukarzem, kolporterem i wydawcą, m.in. Biblioteki Historycznej i Literackiej, redaktorem niezależnego, podziemnego pisma "ABC" oraz stażystą w Zespole Prasy PAX. W latach 1980-1981 pracował w Ośrodku Badań Społecznych NSZZ "Solidarność" Regionu Mazowsze. Wspólnie z Andrzejem Czumą współpracował w podziemiu antykomunistycznym. W czasie wybuchu stanu wojennego był internowany. Później, do 1989 roku był nauczycielem w niższym seminarium duchownym w Niepokalanowie.
III RP
W 1989 roku został dyrektorem gabinetu w Urzędzie Rady Ministrów. Od 1990 do 1993 roku był cywilnym wiceministrem obrony narodowej ds. wychowawczo-społecznych w rządach Tadeusza Mazowieckiego, Jana Krzysztofa Bieleckiego i Hanny Suchockiej.
W latach 1993-97, będąc posłem Unii Demokratycznej, przewodniczył sejmowej Komisji Obrony Narodowej. W 1997 roku pod koniec drugiej kadencji sejmu wraz z grupą działaczy Unii Wolności pod kierownictwem Jana Rokity utworzył Konserwatywno-Ludowe Koło Poselskie. W tym samym roku wraz z KKL przystąpił do nowo utworzonego Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego, wchodzącego wówczas w skład AWS. Z listy nowej partii został po raz trzeci posłem. W 2000 roku Jerzy Buzek powołał go na stanowisko ministra obrony narodowej. W trakcie sprawowania urzędu przeprowadził sześcioletni plan modernizacji armii przyjęty w 2001 roku, dzięki któremu część sił zbrojnych osiągnęła średnie standardy natowskie. Funkcję ministra pełnił do 2001 roku.
Do Sejmu IV kadencji (2001 - 2005) dostał się z listy Platformy Obywatelskiej. Był zastępcą przewodniczącego sejmowej Komisji Obrony Narodowej i członkiem sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych. Od 2004 roku jest przewodniczącym regionu mazowieckiego PO.
W wyborach parlamentarnych w 2005 roku startując w listy PO otrzymał w 42100 głosów w okręgu podwarszawskim i po raz piąty zdobył mandat poselski. Sejm wybrał go wicemarszałkiem izby.
W 2007 roku ponownie został posłem PO. Na pierwszym posiedzeniu Sejmu posłowie wybrali go Marszałkiem Izby. Poczytywano to, jako swoistą porażkę Komorowskiego, ponieważ nie wszedł do rządu Donalda Tuska.
W marcu 2010 w wewnątrzpartyjnych prawyborach zorganizowanych po rezygnacji premiera Donalda Tuska z ubiegania się o prezydenturę, Bronisław Komorowski pokonał Radosława Sikorskiego i został kandydatem Platformy na prezydenta. 10 kwietnia, gdy do kraju dotarła informacja o tragicznej śmierci w katastrofie lotniczej prezydenta Lecha Kaczyńskiego - Komorowski zgodnie z konstytucją zaczął pełnić obowiązki głowy państwa. 20 czerwca wygrał pierwszą turę wyborów prezydenckich uzyskując nieco ponad 41 procent głosów, a 4 lipca, w II turze wyborów prezydenckich, został wybrany na urząd prezydenta wyprzedzając o ponad 6 procent Jarosława Kaczyńskiego.
5 lutego 2015 obecny ogłosił, że będzie ubiegał się o reelekcję w planowanych na maj wyborach prezydenckich. Dzień później rada krajowa Platformy Obywatelskiej udzieliła Bronisławowi Komorowskiemu swojego poparcia.
Edukacja
Uniwersytet Warszawski
Skończył warszawski XXIV LO im. Cypriana Kamila Norwida. Jest absolwentem Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego.
