Biografia
Ryszard Kaczorowski pochodził z rodziny szlacheckiej pieczętującej się herbem Jelita. Jako 14-latek wstąpił do harcerstwa - drużyn Andrzeja Małkowskiego, jednego z twórców polskiego skautingu. Był w nim instruktorem, drużynowym oraz opiekunem obozów letnich. Rozpoczął naukę w Szkole Handlowej w Białymstoku. Tuż przed wybuchem II wojny światowej został zastępcą komendanta białostockiego Pogotowia Harcerskiego, mającego pełnić funkcję pomocniczą w przypadku wojny. Po wejściu Sowietów współtworzył konspiracyjne struktury Szarych Szeregów w swoim rodzinnym mieście, m.in. jako hufcowy oraz komendant chorągwi. Aresztowany 17 czerwca 1940 roku przez NKWD po trwającym dwa dni procesie został skazany przez sąd wojskowy na karę śmierci. Po stu dniach w celi śmierci 10 maja 1941 roku sąd Związku Sowieckiego zamienił mu karę na 10 lat łagrów w kopalni złota Duskanja nazywanej Doliną Śmierci na Kołymie. Wypuszczony na mocy układu Sikorski-Majski, został żołnierzem Armii Polskiej gen. Andersa. Brał udział w kampanii włoskiej i w bitwie pod Monte Cassino (dowódca ośrodka łączności 2. Brygady Strzelców Karpackich).Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii, gdzie podjął przerwaną edukację. W 1947 roku zdał maturę w Liceum 3. Dywizji Strzelców Karpackich w Anglii, później studiował w Szkole Handlu Zagranicznego. Przez wiele lat do czasu emerytury w 1986 roku pracował jako księgowy. W 1952 roku ożenił się z Karoliną Mariampolską, również sybiraczką, z którą miał dwie córki.
Na emigracji Kaczorowski działał w Związku Harcerstwa Polskiego, którego został przewodniczącym na uchodźstwie (1967-88). Uczestniczył też w pracach parlamentu emigracyjnego zwanego Radą Narodową i w życiu społecznym emigracji. Członek zarządów i rad wielu organizacji polonijnych, m.in. Stowarzyszenia Polskich Kombatantów, Zjednoczenia Polskiego, Polskiego Ośrodka Społeczno Kulturalnego, Polskiej Macierzy Szkolnej.
Od 1986 r. został ministrem ds. krajowych w polskim rządzie na uchodźstwie, a po nagłej śmierci Kazimierza Sabbata 19 lipca 1989 ostatnim prezydentem na uchodźstwie. Zaledwie po półtora roku 22 grudnia 1990 roku, mimo oporu środowisk emigracyjnych podchodzących nieufnie do kompromisu Okrągłego Stołu, przekazał insygnia władzy pierwszemu wybranemu w wolnych wyborach w kraju prezydentowi Lechowi Wałęsie.
Jest doktorem honoris causa czterech uczelni, uhonorowano go również wieloma odznaczeniami m.in. Orderem Orła Białego, przyznanym przez Jana Pawła II Wielkim Krzyżem Orderu Piano oraz otrzymanym od królowej Elżbiety II honorowym tytułem Rycerza Wielkiego Krzyża Orderu Św. Michała i Św. Jerzego. Otrzymał też honorowe obywatelstwo Białegostoku, Chodzieży, Częstochowy, Drzewicy, Gdańska, Gdyni, Gorzowa Wielkopolskiego, Jeleniej Góry, Kielc, Krakowa, Krosna, Legnicy, Lublina, Łukowa, Nowego Sącza, Opalenicy, Opola, Ostrołęki, Pabianic, Piastowa, Raciąża, Rzeszowa, Siedlec, Sierpca, Sochaczewa, Świątnik Górnych, Tomaszowa Lubelskiego, Warszawy, Zakopanego, Zielonej Góry.
Po 1989 r. często przy często przebywał w Polsce, gdzie uczestniczył i patronował wielu wydarzeniom. W listopadzie 1994 r. ówczesny premier Waldemar Pawlak zaproponował prezydentowi Wałęsie kandydaturę Kaczorowskiego na ministra obrony narodowej. Kaczorowski odmówił "ze względu na wiek" - jak napisał w oświadczeniu.
Zginął w sobotę w katastrofie prezydenckiego samolotu pod Smoleńskiem 10 kwietnia 2010 r. Na jego biurku w londyńskim mieszkaniu zawsze stała urna z ziemią z Katynia. Ryszard Kaczorowski został pochowany w nowo wybudowanej Świątyni Opatrzności Bożej w warszawskim Wilanowie.
